|
Historia łódzkiego tramwaju elektrycznego rozpoczęła się 13 lutego 1897r. kiedy to grupa przemysłowców podpisała umowę z Łódzkim Magistratem, w wyniku której powstało przedsiębiorstwo komunikacyjne pod nazwą "Konsorcjum Kolei Elektrycznej Łódzkiej". 23 grudnia 1898r. nastąpiło uroczyste otwarcie dwóch linii tramwajowych. Na ulice Łodzi wyruszył pierwszy tramwaj z zajezdni przy ul. Tramwajowej i ulicami Dzielną (obecnie Narutowicza), Piotrkowską przez Nowy Rynek (Plac Wolności), Średnią dojeżdżał do Parku Kultury i Wypoczynku "Helenów". |
|
Łączna długość trasy wynosiła 2,8 km. Trasa powrotna wiodła przez Nowy Rynek, ul. Piotrkowską do zajazdu "Paradyż". Łączna długość trasy wynosiła 3 km. Wagony produkowane były w firmie Herbrand. W roku 1900 sieć tramwajowa na obszarze Łodzi miała już długość 24,73 km. z dziewięcioma liniami tramwajowymi i w dalszym ciągu się rozbudowywała. 17 i 19 stycznia 1901r uruchomiono elektryczne tramwaje podmiejskie z Łodzi do Pabianic i do Zgierza tzw. kolejki dojazdowe. W latach 1904-1905 wybudowano nowe odcinki tras na następujących ulicach: Zarzewskiej (Przybyszewskiego) do Rynku Geyera (Pl. Reymonta), Widzewskiej (Kilińskiego), Długiej (Gdańskiej), Pańskiej (Żeromskiego) i Radwanskiej (Świerczewskiego od Żeromskiego do Piotrkowskiej). |
|
|
W przeddzień wybuchu pierwszej wojny światowej było w Łodzi dwanaście linii tramwajowych. Rok 1927 - to następny etap rozwoju sieci. Powstają nowe, poważne odcinki tras na ulicach Kilińskiego od Głównej do Przejazdu; Przejazd - od Piotrkowskiej do Przędzalnianej; na ul. Zielonej - do Pl. Hallera (Pl. 9 Maja) oraz drugie tory na ul. Rzgowskiej i innych ulicach. Rok 1928 - to rok nowych wielkich inwestycji torowych. Poza oddaniem do użytku nowej zajezdni tramwajowej przy ul. Dąbrowskiego powstaje około 22 km. nowych torów tramwajowych. |
|
W 1929 r. było siedemnaście linii o długości 46 km, przewożących średnio dziennie 238 tys. pasażerów. W 1933 r. tramwaje miejskie dysponowały 47 km sieci i 14 liniami. W tymże roku powstaje nieduży odcinek nowych torów na ul. Kilińskiego od ul. Przejazd do ul. Narutowicza, z odgałęzieniem na ul. Składową od ul. Kilińskiego do ul. Skwerowej (POW).
Dopiero w latach 1945- 46 linie tramwajowe miejskie wydłużono, zgodnie z interesami Łodzian, do przedmieścia: Zdrowie, Ruda Pabianicka, Żabie-niec i Julianów.
|
|
|
Po drugiej wojnie światowej nastąpił dalszy rozwój łódzkiej komunikacji miejskiej. Powstały nowe trasy: na Stoki, Nowe Złoto, Karolew, na Łagiewnickiej, Warszawskiej i Wojska Polskiego. W 1951 r. pojawiły się tramwaje na całej długości Al. T. Kościuszki i Zachodniej, odciążając bardzo zatłoczoną Piotrkowską, co pozwoliło nawet na likwidację tramwajów na odcinku od Pl. Wolności do F. Żwirki. |
|
Najnowocześniejszy tramwaj jeżdżący po łódzkich drogach to oczywiście Cityrunner kanadyjskiej firmy Bombardier. Do Łodzi trafił z wiedeńskiej fabryki tej firmy. Był on transportowany po wytyczonej wcześniej trasie na lawecie samochodowej. Ze względu na gabaryty wozu, przejazd odbywał się wyłącznie nocą i to w dodatku pod eskortą pilota. Po przybyciu pojazd ustawiono na terenie MPK przy ul. Tramwajowej. Tu będzie też miał miejsce montaż kolejnych wagonów tej serii z dostarczonych przez producenta podzespołów.
|
|
|
Pierwszy egzemplarz Cityrunnera otrzymał nr 1201 i od marca tego roku obsługuje linię nr 10 relacji Retkinia - Widzew. Jest to jak na razie jedyna linia w Łodzi, na której możemy podziwiać "Miejskiego Biegacza". Docelowo ma ich być 15. Na innych trasach trzeba jeszcze wyremontować torowiska oraz zmodernizować przystanki i pętle. W tym roku mija 104 lata, od kiedy na łódzkie trasy wyruszył pierwszy tramwaj elektryczny. |
|
Wraz z rozbudową trakcji tramwajowej przez cały czas ulega rozwojowi i modernizacji tabor tramwajowy. Wagony są coraz bardziej nowoczesne.
Znacznie poprawił się komfort jazdy. A najważniejsze skrócił się czas przejazdu pomiędzy kolejnymi przystankami. Dzięki temu możemy się łatwo i szybko przemieszczać w różne rejony naszego miasta.
|
